Step Two : Intermission

Φαντασία...
...
Το μεγαλύτερο εργαλείο του ανθρώπινου μυαλού. Έχει γίνει λόγος επιτυχίας σε πολλούς τομείς. Επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς. Μαθηματικά, φυσική, χημεία, ποίηση, λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική, μουσική και άλλα. Καθώς μεγαλώνουμε όμως, καταπιέζουμε αυτή τη φαντασία, είτε εμείς οι ίδιοι, είτε από εξωτερικούς παράγοντες. Όσο ήμασταν παιδιά, υπήρχε άπλετη. Αλλά όσο μεγαλώναμε, αυτή σιγά-σιγά ξεθώριαζε. Καλύφθηκε από τις υποχρεώσεις και τα εφηβικά προβλήματα. Και μετά; Κάποτε τελειώνει η εφηβεία, και την θέση της παίρνουν οι σπουδές.
"Άσε τη κιθάρα και σπούδασε, παιδί μου, να γίνεις επιστήμονας. Η μουσική δεν πρόκειται να σου φέρει λεφτά, να σε ταΐσει".
Και έτσι μπαίνεις σε ένα πανεπιστήμιο, να "σπουδαχτείς" για να έχεις μια δουλειά, να φέρνεις χρήματα στο σπίτι. Γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος, που λένε και οι γονείς. Μπαίνεις και στο δημόσιο, για σίγουρη αποκατάσταση. Και μετά παντρεύεσαι, και κάνεις και δύο παιδιά. Και μόλις έχει μπει στα -άντα.
Και όμως, κάτι δεν λείπει..;
Πού πήγε η φαντασία; Που πήγαν τα όνειρα του παιδιού;
Είσαι οχτώ χρονών και λες:
"Μαμά, μαμά, θέλω να γίνω κλόουν, σαν κι εκείνο που είδαμε στο τσίρκο!"
"Καλά αγόρι μου, όταν μεγαλώσεις."
Μεγάλωσες, είσαι δεκαοχτώ και λες:
"Μαμά, θα γίνω κλόουν, σαν κι εκείνο που βλέπαμε στο τσίρκο!"
"ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ!"
Ένας άνθρωπος που θέλει να χαρίσει χαρά σε μικρά παιδιά, για να τα κάνει να νιώθουν όπως ένιωθε και αυτός, σαν παιδί. Ένα όνειρο, μια φαντασία, που έζησε δέκα χρόνια και έσβησε σε μια στιγμή.
...
Ένα όνειρο, να μάθεις μουσική, να την εξερευνήσεις,  να γράψεις τη φαντασία σου σε στίχους, νότες, και να ακουστούν, έσβησε για μια προσδοκία, που δεν ήταν καν δικιά σου.
Ένα όνειρο, να μοιράζεις χαμόγελα και γέλια, για να εισπράτεις απλώς ευχαρίστηση, σου στερήθηκε, γιατί ήταν απλώς παράλογο.
...
Ένα παιδί, κάποτε, χαιρόταν με το να γράφει εκθέσεις. Το μόνο του κίνητρο ήταν η πρώτη πρόταση. Μετά από αυτό... Χείμαρρος!  Για κάθε πρόταση, περνούσαν στιγμιαία άπειρα σενάρια απ' το μυαλό του. Και έγραφε. Και έγραφε. Και κάθε φορά ήταν κάτι το διαφορετικό. Μία ιστορία τελείωνε, αλλά οι εναλλακτικές εκδοχές έμεναν γι αυτόν. Μόνο γι αυτόν...
Το παιδί μεγάλωνε, και μαζί του και η φαντασία.
Αλλά οι εκθέσεις άρχισαν να γίνονται βαρετές, επαναλαμβανόμενες και προβλέψιμες. Γιατί να σου στερούν το δώρο της φαντασίας; Άμα το έκαναν αυτό στον Τέσλα, στον ΝταΒίντσι ή στον Αϊνστάιν, ο κόσμος μας θα ήταν τελείως διαφορετικός.
Αυτό έβαλε το παιδί σε σκέψεις... Πόσα μυαλά να έχουν χαθεί έτσι, άραγε;
Δεν σκόπευε να τα παρατήσει. Η φαντασία διοχετεύθηκε σε τετράδια, και στα ράφια του μυαλού. Ιδέες, μισές, ολόκληρες, μια αναλαμπή... Όλα κάπου ταίριαζαν.
Έως ότου, κάποιος του είπε, "Γιατί δεν κάνεις ένα μπλόγκ;"
"Τι είναι το μπλόγκ;", αναρωτήθηκε...
Είναι όλες οι ιδέες, η αγάπη του καθενός. Συνταγές μαγειρικής, οικογενειακές φωτογραφίες, επιστημονικά κείμενα, ποίηση και λογοτεχνία, και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς!
So, blog it is!
Και έτσι, έγραψε, και έγραψε, και έγραψε...
Κάποιες υποχρεώσεις, όμως, τον τράβηξαν πίσω...
Ένα χρόνο μετά, αποφάσισε να κατεβάσει μερικές ακόμα ιστορίες από το ράφι, και να κάτσει πάλι να γράψει. Όχι γιατί ξέρει να το κάνει καλά, αλλά γιατί το γουστάρει. Εξάλλου είναι το πιο δυνατό του όπλο...
...
Φαντασία...

Queen - Don't Stop Me Now

Tonight I'm gonna have myself a real good time
I feel alive
And the world, I'll turn it inside out yeah
I'm floating around in ecstasy
So don't stop me now
Don't stop me
'cause I'm having a good time
Having a good time

I'm a shooting star leaping through the sky
Like a tiger defying the laws of gravity
I'm a racing car passing by like Lady Godiva
I'm gonna go go go there's no stopping me
I'm burning through the sky yea
Two hundred degrees that's why they call me Mr. Fahrenheit
I'm travelling at the speed of light
I wanna make a supersonic man out of you

Don't stop me now
I'm having such a good time
I'm having a ball
Don't stop me now
If you wanna have a good time
Just give me a call
Don't stop me now
'cause I'm having a good time
Don't stop me now
Yes I'm having a good time
I don't wanna stop at all

I'm a rocket ship on my way to Mars
On a collision course
I am a satellite
I'm out of control
I'm a sex machine ready to reload
Like an atom bomb about to oh oh oh oh oh explode!
I'm burning through the sky yeah
Two hundred degrees that's why they call me Mr. Fahrenheit
I'm travelling at the speed of light
I wanna make a supersonic woman of you

Don't stop me don't stop me, don't stop me hey hey hey!
Don't stop me don't stop me ooh ooh ooh
I like it
Don't stop me don't stop me
Have a good time good time
Don't stop me don't stop me

Burning through the sky yeah
Two hundred degrees that's why they call me Mr. Fahrenheit
I'm travelling at the speed of light
I wanna make a supersonic man out of you

Don't stop me now
I'm having such a good time
I'm having a ball
Don't stop me now
If you wanna have a good time
Just give me a call
Don't stop me now
'cause I'm having a good time
Don't stop me now
Yes I'm having a good time
I don't wanna stop at all

Για τα μάτια σου μόνο...

Άφησε το μπουκάλι με το μήνυμα στο νερό, να το παρασύρει το ρεύμα του ποταμού, να αρχίσει το δικό του ταξίδι, και έμεινε εκεί να το βλέπει να απομακρύνεται ώσπου να χαθεί από το βλέμμα της. Ήλπιζε πως η λύτρωση θα επέλθει σύντομα. Έκατσε στην όχθη του ποταμού και με τυλιγμένα τα χέρια γύρω από τα πόδια, αναπολούσε τη παλιά ζωή και ήλπιζε σε μια νέα. Παρακαλούσε για μια σανίδα σωτηρίας. Η ελπίδα, μόνο αυτή είχε απομείνει να τη συνδέει με τη ζωή.
Έβγαλε τη βέρα από τη τσέπη της, ύψωσε τα χέρια της ψηλά, κάνοντας την να λάμπει κάτω από το φως του ήλιου. Την κοίταξε για τελευταία φορά και με δακρυσμένα μάτια,την πέταξε στο ποτάμι, ταράζοντας την ομαλή ροή του νερού με τους καλοσχηματισμένους κύκλους γύρω από αυτήν, καθώς άγγιζε την απαλή επιφάνεια του.
Μια νέα ζωή υπήρχε μέσα της και αυτό θα της άλλαζε όλη της τη ζωή,είναι αυτό που της έδωσε δύναμη να τολμήσει...
Να συνεχίσει...

Ήταν το έβδομο μπουκάλι που άφηνε στο ποτάμι,κάθε μέρα την ίδια ώρα, εδώ και 1 εβδομάδα. Ήξερε ότι κάποιος μερικά μέτρα παρακάτω θα τα έβρισκε και θα τα διάβαζε, ότι κάποιος θα γνώριζε...Ήλπιζε κάποιος μερικά μέτρα παρακάτω να τα έβρισκε και να τα διάβαζε. Έπρεπε κάποιος να τα διαβάζει...Να ξέρει...
Χάιδεψε τη κοιλιά της και ένα δάκρυ έπεσε στη μπλούζα της.'Ένα σκίρτημα ένιωσε εκείνη τη στιγμή...Ένιωσε το παιδί της. Ένα ρίγος διαπέρασε τη ράχη της. Έλυσε τα χέρια της και ξάπλωσε στο καταπράσινο και δροσερό γρασίδι. Πρώτη φορά στη ζωή της είχε κάτι δικό της, όλο δικό της και δε μπορεί κανείς, δεν έχει δικαίωμα κανείς, να της το πάρει. Να'ναι άραγε κορίτσι ή αγόρι; Δεν είχε καμία σημασία, μακάρι όλα τα ερωτηματικά στην υπόλοιπη ζωή της να είναι τόσο γλυκά και χαρούμενα. Τι ώρα να είναι άραγε; Μήπως ήλθε η ώρα του τέλους; Δεν ήθελε να φύγει ακόμη,έπρεπε να γυρίσει τη κατάλληλη στιγμή...

<<Η μαμά θα σε φροντίζει πάντα,είσαι ο θησαυρός της>>,είπε καθώς χάιδευε τη κοιλιά της. Η φωνή της ακούστηκε τόσο ήρεμη και γλυκιά, που την εξέπληξε, είχε πολύ καιρό να νιώσει γαλήνη, σιγουριά, τη γλυκιά πλευρά της ύπαρξης, και να κοιτάξει το μέλλον με αισιοδοξία.

Το απόγευμα της προηγούμενης μέρας, στις επτά,μόλις είχε μπει μέσα στο σπίτι, και ευτυχώς ήταν μόνη. Πήρε το ασύρματο τηλέφωνο και στράφηκε προς τη κουζίνα.

<<Μηδέν μηνύματα στο τηλεφωνητή>>...

<<Τι πρωτότυπο...>>, σκέφτηκε. Ποιος θα μπορούσε να τηλεφωνήσει; Δεν έμεινε κανείς...
Κι όχι εξαιτίας της...
Άφησε το τηλέφωνο στο τραπέζι,φόρεσε τη ποδιά και έπιασε το σφουγγάρι για να πλύνει τα πιάτα. Στις 7:05μμ χτύπησε το τηλέφωνο δυό φορές και η καρδιά της σκίρτησε από χαρά...Ένιωσε το σώμα της να τινάζεται σαν να της έκαναν ηλεκτροσόκ, δύο κουδουνίσματα...
<<Κάποιος ξέρει...>>, είπε με ανακούφιση κοιτώντας τη κοιλιά της και της χαμογέλασε. Έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική τις επόμενες μέρες,αν κατάφερνε να κρατήσει τη ψυχραιμία της, θα λυτρωνόταν από εκείνον.

Λίγη υπομονή ακόμη χρειαζόταν,συλλογίστηκε και ξάπλωσε στο δροσερό γρασίδι πλάι στην όχθη. Ήταν ακόμη βρεγμένο από τη χθεσινή καλοκαιρινή βροχούλα, αλλά δεν την ένοιαζε. Ήταν τόσο ζεστός ο ήλιος που το απολάμβανε γλυκά. Γύρισε το κεφάλι της αριστερά και κάρφωσε το βλέμμα της στην είσοδο του ταχυδρομείου που βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ήταν 2 παρά κάτι το μεσημέρι. Παρόλο που είχε κίνηση στο δρόμο εκείνη την ώρα επειδή λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα φορτηγό χτύπησε έναν ποδηλάτη και είχε κλείσει το ένα ρεύμα του δρόμου. Δε σταμάτησε να παρατηρεί όσους έμπαιναν σε αυτό, αλλά και όσους απλώς περνούσαν. Το μηχανάκι του ταχυδρόμου έλειπε, πιθανώς ο φάκελος να έχει φτάσει στα χέρια του παραλήπτη.
Ένιωθε μεγάλη αγωνία. Ονειρευόταν την καινούργια αρχή της ζωής της, δεν άντεχε άλλο, αισθανόταν ψυχικά κουρασμένη... Στις 2 ακριβώς χτύπησε το κινητό της δύο φορές. Το έβγαλε με απερίγραπτη λαχτάρα...

<<Αριθμός απόρρητος>>

<<Τέλεια!>>,φώναξε χαρούμενα και ένα βαθύ χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.
Σκηνές του παρελθόντος ξεπηδούσαν μπροστά στα μάτια της σαν ταινία...
Όλη η βία...
Όλος ο πόνος...
Δάκρυα έτρεχαν καυτά στη καρδιά της. Ένα ελαφρύ αεράκι της προκάλεσε ανατριχίλα και ξεδίπλωσε τα μανίκια της λεπτής φουξ ζακετούλας της.
Οι μώλωπες έγιναν πλέον ανεξίτηλα σημάδια, όχι μόνο της σάρκας της, αλλά και της ψυχής. Ο γιατρός της είχε εξομολογηθεί πως είναι έγκυος και εκ θαύματος σώθηκε το έμβρυο και δεν απέβαλε. Φυσικά δεν έκρινε σώφρων να ενημερώσει εκείνον για την ύπαρξη του. Αντιθέτως, ανέφερε το συμβάν στην αστυνομία. Την είχε συγκινήσει το γεμάτο από συμπόνοια βλέμμα του.

<<Έχετε την ευκαιρία να ξεφύγετε από τη κόλαση που ζείτε, αν καταθέσετε τι πραγματικά έγινε. Η πρώτη και ίσως η τελευταία που θα σας δοθεί. Μη την πετάξετε>>. Η συμβουλή αυτή λειτούργησε ως καταλύτης στη ψυχή της.
Σκηνές...
Εικόνες...
Όλα ερχόντουσαν, ξανά και ξανά, σαν έναν ατελείωτο και βασανιστικό εφιάλτη. Το κεφάλι της κόντευε να σπάσει...
Ήθελε να το σπάσει για να τελειώσει και ο εφιάλτης της, όχι όμως πια. Το παιδί της,αυτό το θείο δώρο που της έδωσε θάρρος και δύναμη να σταθεί στα πόδια της, να παλέψει για μια νέα, καλύτερη ζωή, ήταν το ελιξήριο της ευτυχίας της, το εισιτήριο για τον νέο προορισμό που της όρισε η μοίρα της για το μέλλον της.

Η ώρα περνούσε γρήγορα σαν το ορμητικό ποτάμι πριν τον καταρράκτη, μα και ήρεμα, σαν το ρυάκι στο οποίο καθρεφτίζει το κάθε μικρό ζώο και τον κάθε περαστικό τη μορφή του. Σηκώθηκε όρθια, τίναξε ελαφρά τα ρούχα της, μάζεψε τις σακούλες του σουπερ μαρκετ και ξεκίνησε τη καθιερωμένη διαδρομή αγορά-σπίτι. Στο παρελθόν είχε διανύσει άπειρες φορές τη συγκεκριμένη διαδρομή και κάθε φορά τη διακατείχε το ίδιο συναίσθημα, ο τρόμος. Εκείνη τη μέρα όμως ένιωθε ένα περίεργο συναίσθημα, ανυπομονησία, νόμιζε πως όσα βήματα και αν κάνει θα βρίσκεται πάλι στο ίδιο σημείο και πως η απόσταση ξαφνικά όλο και μεγάλωνε.

Ένα τετράγωνο από το σπίτι και ήδη διέκρινε το πλήθος των περαστικών να σταματά μπροστά στην κορδέλα της αστυνομίας. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή...
Τον είδε...
Έτρεχε κατά πάνω της...
Της έπεσαν όλες οι σακούλες, το σώμα της μαρμάρωσε και το αίμα στις φλέβες της πάγωσε...
Ένας πυροβολισμός...
Ένιωσε το πόνο της σφαίρας να της σκίζει τη σάρκα...και, εκείνον τρεμάμενο και έκπληκτο να πέφτει στη μέση του δρόμου...
Μπροστά στα πόδια της...

<<Είστε καλά, μήπως τραυματιστήκατε;>>
<<Εεεε... Τι;>>
<<Τραυματιστήκατε;>>
Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε τον αστυνομικό,ενώ δυο-τρείς άλλοι βρίσκονταν από πάνω του, εξετάζοντας τη κατάστασή του.
<<Εντάξει είμαι...>>
<<Καλέσαμε ασθενοφόρο, η σφαίρα τον πέτυχε στον ώμο, θα γίνει καλά. Είναι λιπόθυμος επειδή έχει χάσει αρκετό αίμα.>>

<<Θα γίνει καλά... Θα γίνει καλά...>>

Αυτή η φράση αντηχούσε συνεχώς στα αυτιά της, δεν μπορούσε να καταλάβει αν η είδηση αυτή είναι ευχάριστη, ή όχι. Ήταν τόσο σοκαρισμένη που τα πόδια της έτρεμαν.

<<Ελάτε, πάμε στο τμήμα να ηρεμήσετε και να μιλήσουμε.>>
Έτσι κι έγινε.
Μετά από μερικά λεπτά καθισμένη στη πολυθρόνα, στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας,άκουγε τον αστυνόμο απορροφημένη.
<<Χάρη στη ψυχραιμία και τη γενναιότητα σας κυρία μου, καταφέραμε να βάλουμε ένα τέλος στον εφιάλτη σας και να συλλάβουμε έναν κακοποιό, επικίνδυνο για τους συνανθρώπους μας. Λάβαμε έναν φάκελο από έναν άγνωστο, κατόπιν παράκλησης δική σας, με αρκετές αποδείξεις για να προφυλακιστεί και να καταδικαστεί αυτός ο άνθρωπος για λαθρεμπόριο όπλων, διακίνηση ναρκωτικών και εμπόριο λευκής σαρκός. Επίσης στο σπίτι σας βρέθηκαν 1 ζυγαριά ακριβείας, 2,6 κιλά ηρωίνη, 7,2 κιλά κοκαΐνη, 35.000 ευρώ, 7 περίστροφα και 240 σφαίρες. Επίσης υπάρχουν μαρτυρίες γειτόνων και του ιατρικού προσωπικού του τοπικού νοσοκομείου που σας περιέθαλπτε, και καταγγελίες δικές σας που κατά καιρούς έχουν αποσυρθεί, για να μην αναφέρω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες των τραυμάτων σας, καθώς και το ημερολόγιο σας,αποδείξεις αδιάψευστες, προκειμένου να κατηγορηθεί και για κατά συρροή κακοποίηση, πρόσθέτοντας μία ακόμη κατηγορία στις ήδη σοβαρές που θα αντιμετωπίσει. Θα ενταχθείτε στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Αρχικά, θα αλλάξετε όνομα και πόλη διαμονής, μέχρι τότε θα σας προστατεύει μιά ομάδα ειδικών αστυνομικών. Σας εγγυώμαι πως δε πρόκειται να ξαναδείτε αυτόν τον άνθρωπο. Έχετε κάποια απορία;>>
<<Που θα πάω, φεύγοντας από εδώ, δίχως μία βαλίτσα;Όλα τα πράγματα μου βρίσκονται σπίτι.>>
<<Λογική ερώτηση, φεύγοντας από το τμήμα, θα σας συνοδέψει ομάδα αστυνομικών σε ένα μέρος, προσωρινά. Θα στείλουμε μια εταιρία μεταφορών σπίτι σας για να πακετάρει όλα τα πράγματα σας, τα οποία θα αποσταλούν στο νέο τόπο διαμονής σας. Δε χρειάζεται να ανησυχείτε καθόλου για αυτό το θέμα. Θα σας παρέχουμε οτιδήποτε έχετε ανάγκη, μέχρι να ξαναφτιάξετε τη ζωή σας.>>
<<Θα σας ενημερώσουμε για κάθε τι νεότερο σχετικά με την υπόθεση σας και πότε θα έρθετε για τη κατάθεση σας. Προς το παρών, μπορείτε να φύγετε. Θα σας συμβούλευα να ξεκουραστείτε και να επισκεφτείτε τυχόν αγαπημένα σας πρόσωπα, διότι σύμφωνα με τους κανονισμούς του συστήματος προστασίας μαρτύρων, θα διακόψετε κάθε είδους επαφής και επικοινωνίας μαζί τους, όταν φύγετε από τη πόλη.>>
<<Κατάλαβα... Ευχαριστώ πολύ, κύριε αστυνόμε.>>
Έξι μήνες μετά τη σύλληψη του,το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, χωρίς ελαφρυντικά και η ποινή του είναι μη εξαγοράσιμη. Εε,βέβαια με το βεβαρυμένο ποινικό μητρώο που είχε...
Όλα τα αστυνομικά τμήματα τον είχαν φιλοξενήσει κατά καιρούς. Όταν, και αν βγει, τα νιάτα της θα'χουν περάσει, το παιδί της θα χει μεγαλώσει μακρυά από εκείνον και θα'ναι ευτυχισμένο. Τώρα που τέλειωσε η δίκη, μπορεί να φύγει...
Να ξεχάσει...
Να ζήσει...
Πράγματι, εκείνη τη μέρα ήταν η τελευταία φορά που τον είχε δει...

Ο εκοφαντικός ήχος της σφυρίχτρας του τρένου την επαναφέρει στη πραγματικότητα. Άφησε το στυλό και το ημερολόγιο δίπλα της και χάιδεψε τη κοιλιά της.
<<Σε τρόμαξε η σφυρίχτρα; Μη φοβάσαι... Ειδοποιεί τους ανθρώπους ότι σε λίγο θα ξεκινήσει το τρένο. Θα φύγουμε κι εμείς μακρυαααά...Οι δυο μας ευτυχισμένοι...>>
Στο ημερολόγιο είχε καταγράψει όλα όσα της έχουν συμβεί. Της το είχε η χαρίσει η παιδική της φίλη, στα 10α γενέθλιά της.Εκεί είχε σκιαγραφήσει το ψυχισμό της.
<<Το βλέπεις αυτό το ημερολόγιο; Όταν γεννηθείς και μεγαλώσεις, θα γίνει δικό σου. Μέσα από τις σελίδες του θα μάθεις πως ήταν η ζωή μου πριν έρθεις. Εκεί, θα σου λυθούν όλες οι απορίες που θα έχεις και τις οποίες δε θα χω το θάρρος να σου τις δώσω άμεσα. Ίσως να πληγωθείς,πρέπει όμως να'μαι ειλικρινής απέναντί σου,να μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια χωρίς δισταγμό, φόβο και τύψεις...Για τα μάτια σου μόνο...>>

...
...
...

<<Μμμμμ, αλήθεια, δεν έχω λόγια...>>
<<Δηλαδή, σας αρέσει;>>
<<Ναι, κυρία μου. Θεωρώ ότι το βιβλίο σας θα αγγίξει τις γυναίκες όλων των ηλικιών, αλλά και το νεανικό κοινό. Η πλοκή της ιστορίας και ο κινηματογραφικός τρόπος αφήγησης, θα συγκινήσει τον αναγνώστη.>>
<<Θα το δημοσιεύσετε;>>
<<Ναι. Και άμεσα, μάλιστα! Και αν αγαπηθεί από το κοινό, που είμαι σίγουρος για αυτό, θα συνεργαστούμε και με τηλεοπτικό κανάλι, προκειμένου να γίνει σήριαλ. Σε αυτή τη περίπτωση θα χρειαστούμε τη βοήθεια σας. Έχετε κάποια αντίρρηση ως εδώ;>>
<<Όχι, όχι καμία, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αυτά που μου λέτε. Έχω σοκαριστεί λιγάκι...>>
<<Καταλαβαίνω, έχετε ξαφνιαστεί. Θα σας ειδοποιήσω να έρθετε για να υπογράψουμε τα συμβόλαια. Το μυθιστόρημα σας είναι πολύ καλό.>>
<<Ευχαριστώ πολύ, θα τα ξαναπούμε σύντομα.>> Σηκώθηκε τόσο γρήγορα από τη θέση της λες και της είχαν βάλει σούστες. Ήταν πολύ χαρούμενη για την επιτυχία της.
<<Μυθιστόρημα,ε; Και που να ξερες>>, ψιθύρισε, βγαίνοντας από το γραφείο του εκδότη.

Imany - You Will Never Know

It breaks my heart 'couse I know
you're the one for me
Don’t you feel sad,
there never was a story, obviously
it'll never be, oh

and You would never know
I would never show
What I feel, what I need from you, no
and You wouldnever know
I would never show
What I feel, what I need from you

With every smile comes my reality, irony
You won't find out what has been killing me
Can't you see me?
can't you see?

and You would never know
I would never show
What I feel, what I need from you, no
and You would never know
I would never show
What I feel, what I need from you, no, no
You would never know
I would never show
What I feel, what I need from you, no, no

No no you'll never know
No no no you'll never know
No no no, love me, love me, love me, love me, no

and You would never know
I would never show
What I feel, what I need from you, no, no
You would never know
I would never show
What I feel, what I feel, what I feel
what I need, what I need from you, no

That's Life

"Λοιπόν,θα σηκωθείς,or what!;"

"Or what!Άντε παράτα με!"

"Ξέρεις,κάποια στιγμή θα πρέπει να βγεις από το σπίτι",μου υπενθύμισε.

"Εντάξει!Μπορείς να κάνεις στην άκρη,τώρα;Θέλω να δω τηλεόραση",του απάντησα με απάθεια.

"Δεν θες να δεις τηλεόραση. Θες μια δικαιολογία για να μη βγεις έξω".Έκανε μια παύση."Αυτή η σκύλα σε έκανε άλλο άνθρωπο. Σε επηρέασε πολύ."

"ΣΚΑΣΕ!Σου είπα,δε με παράτησε.Χωρίσαμε.Και σταμάτα να την αναφέρεις όλη την ώρα".Είχα τιναχθεί από τον καναπέ,έτοιμος να τον αρπάξω από το λαιμό. Ήμουν τόσο ταραγμένος,που δε πρόσεξα,ότι είχε σκάσει στα γέλια.

"Είδες;Σε σχέση μ' αυτή,εγώ ξέρω τα κουμπιά σου",είπε γελώντας."Τώρα που σηκώθηκες,θα έρθεις;"

"Άντε γαμήσου".Με έσπασε. Άρχισα να γελάω και εγώ."Πού θα πάμε;",τον ρώτησα,καθώς ξεκρεμούσα το παλτό μου.

...

...

...

Η μυρωδιά του βουτύρου έπνιγε τα ρουθούνια μου!Το ακατάπαυστο μουρμουρητό μου τρυπούσε τα τύμπανα!Όλα μου έφταιγαν...

"Άντε!Ακόμα ν' αρχίσει;"

"Θα σταματήσεις να γκρινιάζεις;"

Με κοίταξε με επικριτικό ύφος. Δεν πρόλαβα να γκρινιάξω άλλο. Το αυστηρό βλέμμα του με έκανε να λουφάξω στη θέση μου,σαν κουτάβι.

"Και τι θα δούμε;",τον ρώτησα διστακτικά.

"Μια περιπέτεια!Πήρε και Όσκαρ!",απάντησε,φανερά εκνευρισμένος

Ευτυχώς,η συζήτηση διακόπηκε. Ένα διάχυτο "Σσσσσσσσσσ..." ακούστηκε μέσα στην αίθουσα. Τα φώτα χαμήλωσαν σιγά-σιγά και η ταινία ξεκίνησε...

...

...

...

Αναμειγμένοι μέσα στο πλήθος,κινηθήκαμε μαζικά προς την έξοδο. Μιλούσαμε και γελούσαμε μετά τη ταινία!Σχόλια του τύπου "Μπάμ-μπούμ οι εκρήξεις,και πάρε και δώσε οι πυροβολισμοί!Να φας τις σφαίρες με το κουτάλι" άκουγες όπου και αν γύριζες!Ξαφνικά,μόλις περάσαμε τη πόρτα,αλλάξαμε τελείως σκηνικό. Ήταν σαν να αλλάζεις διάσταση. Από τη σπηλιά του φανταστικού,στην όχθη της πραγματικότητας.Η μαγεία χάθηκε μέσα σε μια στιγμή. Αυτή δεν ήταν εκεί...Και το μυαλό μου γύρισε πάλι πίσω...

"Λοιπόν,που θα πάμε τώρα;",με ρώτησε ο κολλητός μου.

"Εεε;Τί εννοείς;Σπίτια μας θα πάμε."

Ακολούθησε μία παύση...

"Πάλι τη σκέφτεσαι;",είπε,χωρίς να με κοιτάξει."Σταμάτα να κάθεσαι κολλημένος στο παρελθόν".

Μια κραυγή,ξαφνικά,με έκανε να χάσω την ισορροπία μου.

"ΠΡΟΣΕΞΤΕ!"

Έκανα ένα βήμα παραπίσω,παραπάτησα και έσκασα με τον κώλο στο πεζοδρόμιο.

"Ωωωωχ!"

Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία για τη μέση μου.

"Χίλια συγνώμη σας ζητώ."

Η μελαχρινή,νεαρή κοπελίτσα απολογήθηκε και έσκυψε μπροστά μου να με βοηθήσει να σηκωθώ.

"Θα πατούσατε το καπέλο μου",είπε,και έσκυψε να μαζέψει το μαύρο,γούνινο καπέλο. Σίγουρα θα το πατούσα αν δεν με σταματούσε.

"Ήταν δώρο της μητέρας μου.",ξαναείπε.

Ξεκίνησε να φύγει,αλλά μετά από μερικά βήματα,κοντοστάθηκε. Γύρισε,με κοίταξε στα μάτια,και με ευχαρίστησε ξανά.

"Ευχαριστώ,και πάλι..."

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το πρόσωπο της θα έμενε χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα...

Το επόμενο πρωί,το πρόσωπο της θα ήταν σε όλες τις εφημερίδες...

...

...

...

Αλλά,όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Προχώρησα με τη ζωή μου. Μέσα σε μια στιγμή ξεπέρασα την πρώην μου. Όταν είδα εκείνη την εφημερίδα,το κατάλαβα...

Είδα το πρόσωπο του κοριτσιού με το καπέλο. Τη βρήκανε,νωρίς τα ξημερώματα,δολοφονημένη σε ένα σοκάκι,μερικά τετράγωνα πιο κάτω από το κινηματογράφο. Κάποιος της επιτέθηκε και τη σκότωσε,για ελάχιστα χρήματα,το παλτό και το καπέλο της. Κάποιος την σκότωσε,λίγη ώρα αφότου την είδα.

Τότε το κατάλαβα...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μένεις κολλημένος πίσω. Δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το αύριο,χωρίς να ζεις το σήμερα. Αντί για σχέδια,κάνε όνειρα. Έστω και για τα πιο απλά πράγματα. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον.

Μόλις έκλεισα την εφημερίδα.

Μόλις ξεπέρασα την πρώην μου.

Μόλις προχώρησα ένα βήμα παραπέρα στη ζωή μου.

Μόλις έζησα τη στιγμή. Και ίσως να βγω έξω,να ζήσω μια ακόμη!Όπως λέει και ο Frank...That's life!

Frank Sinatra - That's Life

That's life, that's what all the people say.

You're riding high in April,

Shot down in May

But I know I'm gonna change that tune,

When I'm back on top, back on top in June.

I said that's life, and as funny as it may seem

Some people get their kicks,

Stompin' on a dream

But I don't let it, let it get me down,

'Cause this fine ol' world it keeps spinning around

I've been a puppet, a pauper, a pirate,

A poet, a pawn and a king.

I've been up and down and over and out

And I know one thing:

Each time I find myself, flat on my face,

I pick myself up and get back in the race.

That's life

I tell ya, I can't deny it,

I thought of quitting baby,

But my heart just ain't gonna buy it.

And if I didn't think it was worth one single try,

I'd jump right on a big bird and then I'd fly

I've been a puppet, a pauper, a pirate,

A poet, a pawn and a king.

I've been up and down and over and out

And I know one thing:

Each time I find myself laying flat on my face,

I just pick myself up and get back in the race

That's life

That's life and I can't deny it

Many times I thought of cutting out

But my heart won't buy it

But if there's nothing shakin' come this here july

I'm gonna roll myself up in a big ball and die

My, My

Ηλιαχτίδα

Το αυτοκίνητο άρχισε να επιβραδύνει,σιγά-σιγά,μέχρι που σταμάτησε τελείως.Ένα διαπεραστικό σφύριγμα ακολούθησε το βαρύγδουπο χτύπο του πεντάλ στ πάτωμα.Τα φρένα ούρλιαξαν,στη προσπάθεια τους να μπλοκάρουν τους τροχούς.
"Μέχρι εδώ μπορώ να σε πάω,φίλε.Δεν θέλω να μπω απο μέσα.Θα μπλέξω στη κίνηση".Η φωνή του τρεμούλιασε.Το είπε πιο πολύ σαν να φοβόταν κάτι παρά σαν να το εννοούσε.
Έγειρα μπροστά και κοίταξα απ'το παρμπρίζ...
Μπροστά μου απλωνόταν πανοραμικά όλη η πόλη!
"Σ'ευχαριστώ πολύ,φίλε",αποκρίθηκα."Και που με έφερες μέχρι εδώ,μου είναι αρκετό".
Αφού τον ευχαρίστησα,κατέβηκα απ'το όχημα,φορτώθηκα τα πράγματα μου και ξεκίνησα για τη πόλη.Ακολούθησα τον κεντρικό δρόμο,με τα αυτοκίνητα να με προσπερνάνε απειλητικά κοντά.Προχώρησα αρκετή ώρα,ώστε να νιώσω ασφαλής.Είχα φτάσει στα σύνορα της πόλης.Στα πρώτα κτίρια.Τώρα έπρεπε να βρω οδηγίες για να φτάσω στον προορισμό μου.
Η πόλη ήταν πολύ μουντή.Πολύ τσιμέντο.Πολύ ησυχία.Και ο καιρός τη συμπλήρωνε,με γκρίζα σύννεφα να τη καλύπτουν.Αντίθετα με ότι μου είχε πει ο οδηγός,δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανένας έξω...
Περπάτησα για αρκετή ώρα στους δρόμους,στα στενά,στα σταυροδρόμια της...Προσπάθησα να ρωτήσω για διευθύνσεις,για να βρώ τον δρόμο.Αλλά με αγνοούσαν...Σαν να ήμουν φάντασμα...Και όσοι γύριζαν,έστω και για μιά στιγμή,όταν όταν τους ρωτούσα,απορούσαν...Δεν με καταλάβαιναν.
Και έτσι άρχισα να περιπλανιέμαι...
Και τα λεπτά έγιναν ώρες...
Οι ώρες γίνανε μέρες...
Οι μέρες γίνανε βδομάδες...
Οι βδομάδες γίνανε μήνες...
Οι μήνες γίνανε χρόνια...
Και εγώ ακόμα συνέχιζα.Είχα κουραστεί πλέον.Είχε περάσει πολύ καιρός χωρίς να το καταλάβω.Μερικές φορές ένοιωθα χαρά,καθώς νόμισα ότι το βρήκα.Όταν έφτανα κοντά,όμως,αντιλαμβανόμουν ότι ήταν απλώς μια οφθαλμαπάτη.Κάτι που απλώς έμοιαζε...
Ώσπου μια σκοτεινή,βροχερή μέρα...
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες...
Τριγυρνούσα ακόμα.Ήμουν εξαντλημένος απο την αναζήτηση.οι σόλες των παπουτσιών μου άφηναν το αποτυπώμα τους στο πεζοδρόμιο.
"Δεν μπορώ άλλο..."
Τα πόδια μου λύγισαν.Έπεσα στα γόνατα.Το είχα αποδεχθεί.
Το σώμα μου είχε ζαρώσει.Είχα κουλουριαστεί σαν φοβισμένο κουτάβι.Η αναζήτηση είχε λάβει τέλος...
...
...
Ένα φως με χτύπησε στο πρόσωπο.Με ότι δυνάμεις μου απέμειναν,σήκωσα το κεφάλι μου.Μια πόρτα είχε υψωθεί μπροστά μου,πάνω στο πεζοδρόμιο.Απο τις χαραμάδες τις ανέβλυζε φως.Ζεστό φως.Με έλουζε σαν ηλιαχτίδα...
Σύρθηκα μέχρι εκεί.Τεντώθηκα.Το πόμολο ήταν κοντά...
¨Λίγο ακόμα..."
...
...
Ξύπνησα ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο,ένιωθα ακόμα τη ζέστη.την ώρα που πήγα να σηκωθώ,κάτι με κρατούσε κάτω,ένα βάρος που δεν είχα αντιληφθεί...Ήμουν φορτωμένος με τα πράγματα μου ακόμα!Ξεφόρτωσα και σηκώθηκα όρθιος,καθώς ήμουν τελείως ξεκούραστος!Ένιωθα χρόνια νεότερος!
...
...
Τότε μόνο συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί...Η πόλη ήταν πλέον ζωντανή.Κόσμος κυκλοφορούσε έξω,δίνοντας μια ζωηρή νότα στο όλο σκηνικό.Και ο ουρανός...Τόσο γαλάζιος...Τόσο γαλήνιος...
Ο ήλιος φώτιζε πιο δυνατά από ποτέ.Ένιωθα τις ηλιαχτίδες του να με χαϊδεύουν στο πρόσωπο.Είχα βρεί,επιτέλους,ένα προορισμό...Τον προορισμό μου...

Locomondo - Ηλιαχτίδα

Μια ηλιαχτίδα από το φως σου
Και μουσική
Το όνομα μου, το δικό σου
Κάνεις πιο ΄δω, κάνω πιο ‘κει
Και το ξέρω πως ήρθε η στιγμή
Μόνοι ή μαζί
Και το ξέρω το θέλω πολύ
Θέλεις και εσύ

Έεει!

Ο αέρας που αναπνέω
Είναι δροσιά
Και οι λέξεις που σου λέω
Είναι φιλιά
Σε κοιτώ και μου φεύγει η μιλιά
Έλα κοντά
Κι όλα γίνονται πάλι απλά
Τόσο απλά

Έεει!

Πόσο, Θεέ μου, δεν χορταίνω
Να σε κοιτώ
Την ανάσα σου ανασαίνω
Πίνω, μεθώ
Και ‘χω τόσα πολλά να σου πω
Και σε φιλώ
Δεν υπάρχει καλό και κακό
Μόνο εσύ, μόνο εγώ

Αφιερωμένη στη κοπέλα που μου ομορφαίνει τον κόσμο...
Αφιερωμένη στην ηλιαχτιδα μου...

Άνεμος ήμουν

Δε ξέρω τι να πω, το ένα συναίσθημα διαδέχεται το άλλο, δίχως παύση. Όλα σε απόλυτο βαθμό. Τι ευθύνεται για αυτό; Η πίεση και η καταπίεση;


........Aισθάνομαι πια άδεια........



Όποιος "αδειάζει", μετά δεν αισθάνεται τίποτα και ποτέ ή το άδειασμα αυτό είναι προσωρινό;

Η ψυχή μου σαν 1 κατακόκκινο ρόδο, άρχισε σιγά-σιγά να στάζει αίμα,πόνο,θλίψη απογοήτευση. Αφού έπεσε και η τελευταία σταγόνα τους, το τριαντάφυλλο στράγγιξε και έγινε λευκό. Ίχνος ζωής και ζωντάνιας δεν έμεινε, παρά μόνο το λευκό χρώμα του απέραντου,του άπειρου.

Υπάρχουν άραγε αισθήματα πέρα από τα όρια του ανθρώπου, του κόσμου και του νου;Είναι διαχρονικά; Είναι άχρονα;Αν ναι,είναι συνέχεια αυτών του ανθρώπου, του κόσμου, του νου ή η μετεξέλιξη τους;

Και η μοναξιά γιατί έχει <<φωλιάσει>> στον κόσμο; Γιατί έχει γίνει το alter ego? Οι άνθρωποι από καθ` εικόνα και καθ`ομοίωσην του θεού δημιούργημα, κατάντησαν κακοφτιαγμένο και ελαττωματικό μοντέλο, η μεγαλύτερη μαϊμού του σύμπαντος!!!.......

...

...

...

...Κάπου εκεί, η ζάλη ξανάρχεται και οι τοίχοι χορεύουν ακόμη πιο γρήγορα। Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, προσπαθώ να ανασάνω.H ζέστη έχει γίνει ανυπόφορη στο δωμάτιο.Τι περίμενες;45 βαθμούς έχει έξω συν 10 μέσα στο δωμάτιο, εξαιτίας της πλάκας από πάνω. Το μπουκάλι της βότκας έχει τελειώσει. Την ίδια μοίρα,μόλις,είχε και η κίτρινη τεκίλα. Τι μέρα έχουμε σήμερα άραγε; Πόσες μέρες βρίσκομαι σε αυτή τη κατάσταση;Τι έκανα πιο πριν; Δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα.

Ξαφνικά, ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται σαν πέτρα. Η χοντρή γειτόνισσα της απέναντι πολυκατοικίας,η οποία απέχει ένα μόλις μέτρο από το μπαλκόνι μου, τηγάνιζε πάλι και τραγουδούσε φάλτσα. Δεν την αντέχω άλλο!!!Μου φτάνει το χάλι μου, δεν είναι ανάγκη να ανέχομαι και αυτήν μέρα μεσημέρι. Δεν γκαρίζει μόνο αλλά ανοίγει και τις μπαλκονόπορτες να την ακούει όλη η γειτονιά. ΕΛΕΟΣ!;!;!;

Οι τοίχοι με πλησιάζουν, το δωμάτιο στενεύει. Αέρα, θέλω αέρα!!!Γέρνω το κεφάλι μου με δυσκολία, μόνο φωνές, φωνές θολές ηχούν μέσα στο κεφάλι μου σαν καμπάνες. Η τηλεόραση παίζει, δε καταλαβαίνω καν σε ποιό κανάλι το χα αφήσει. Έχει χάρη που δε μπορώ να βρω το τηλεχειριστήριο, άτιμη εφεύρεση!!!

<<.........I love the way you lie......>> Rihanna; Ωχ, το κινητό χτυπά! Αφού δεν έκλεισε και από μπαταρία πάλι καλά, αν και εδώ που τα λέμε και να κλεινε δε με ένοιαζε. Που είναι;Τελευταία φορά το χα αφήσει δίπλα στη βότκα, λες να ναι ακόμη εκεί; Με μια αδέξια κίνηση πέφτει το μπουκάλι , ευτυχώς όμως βρήκα το κινητό.



-<<Ποιός;>>

-<<Που είσαι; τι κάνεις;>>

-<<Ποιος είναι;>>

-<<Κοιμόσουν;Σε ξύπνησα;θα έρθεις αύριο στο χωριό;>>

-<<Χωριό; Μαμά εσύ είσαι;Ε...εεεε...ναι,κοιμόμουν>> Τι να πω; Η κατάσταση μου δε περιγράφεται.<< Γιατί ρωτάς;>>

-<< Η γιαγιά είχε πει ότι θα ερχόσουν αυτές τις μέρες. Αύριο, 28 Αυγούστου είναι τα γενέθλια της. Αν δεν έρθεις, να σου στείλω με το ΚΤΕΛ τα φάρμακά σου.>>

-<<Θα έρθω αύριο μάλλον,δε ξέρω όμως τι ώρα.Πες τη γιαγιά να με περιμένει,εντάξει;Γεια>>
Δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω περισσότερο. Αύριο έχει η γενέθλια η γιαγιά, ήμουν δηλαδή σε κατάσταση αφασίας μία εβδομάδα;Απίστευτο!!!

-<<Εντάξει,θα της τηλεφωνήσω,γεια>>

Έπεισα τότε τον εαυτό μου, πως πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Έκατσα στο κρεβάτι και νόμιζα πως πατούσα πάνω σε καρφιά. <<Να πάρει η οργή,άντε να σηκωθώ τώρα! Χάλια τα έκανα όλα!>>.Πριν καλά-καλά κάνω ένα βήμα,έπεσα στο πάτωμα. Δεν είχα δει τα μπουκάλια της τεκίλας, ούτε και το σταχτοδοχείο.

-<<Είσαι καλά; Έπαθες τίποτα;>>,γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τη γνωστή γειτόνισσα να με κοιτά κατάχλωμη.

-<<Εντάξει είμαι,ευχαριστώ και συγγνώμη για την αναστάτωση. Είμαι άρρωστη, είχα και πυρετό το πρωί, αλλά ευτυχώς έπεσε, θα φάω κάτι και γίνω περδίκι.>>

-<< Αν χρειαστείς κάτι πες μου, μη διστάσεις.>>

-<< Θα σας το πω, μην ανησυχείτε>>.Η καημένη γειτόνισσα έτρωγε το φαγητό της στο μπαλκόνι και από τη ταραχή της έριξε το πιάτο της κάτω.

Σηκώθηκα και πήγα στη ντουλάπα να πάρω 1 πετσέτα μπάνιου. Άγγιξα τις κρεμάστρες 1-1 και είπα ειρωνικά στον εαυτό μου:<< Τώρα, τουλάχιστον,έχω χώρο στη ντουλάπα να κρεμάω τα ρούχα μου!>>

Βγαίνοντας από το δωμάτιο,έπεσε το βλέμμα μου στο κομοδίνο.Δεν είχα τολμήσει να αγγίξω το γράμμα που άφησε.Τι μπορούσε να κάνει;Τίποτα, απολύτως τίποτα.Μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω;Όχι...Επομένως δεν υπήρχε και λόγος να το διαβάσω...
<<Άνεμος ήμουν>>,ακόμη και τώρα θυμάμαι τη στιγμή που μου διάβασε το ποίημα που είχε γράψει.Γιατί να γράψει αυτή τη φράση στο φάκελο;Όλα ήταν περαστικά,όλα ήταν στιγμιαία;<<Οι μάσκες έπεσαν...>>,είπα στη σπασμένη κορνίζα πάνω στο κομοδίνο.Πήρα το σταχτοδοχείο από το πάτωμα και τον αναπτήρα που βρισκόταν εκεί κοντά,έβαλα το φάκελο και τη φωτογραφία του μέσα και άναψα τον αναπτήρα.Η κλεψύδρα γύρισε,ο χρόνος άρχισε να μετρά αντίστροφα ...

3...

2...

1...

Ο φάκελος κάηκε και μαζί του και το παρελθόν<<...και...serra...serra...>>,συμβούλεψα τον εαυτό μου και στράφηκα προς το μπάνιο.

Rihanna ft. Eminem - Love The Way You Lie Part II


[Rihanna]
On the first page of our story
the future seemed so bright
then this thing turned out so evil
I don't know why I'm still surprised
even angels have their wicked schemes
and you take that to new extremes
but you'll always be my hero
even though you've lost your mind

[Chorus]
Just gonna stand there and watch me burn
but that's all right because I like the way it hurts
just gonna stand there and hear me cry
but that's all right because I love the way you lie
I love the way you lie
Ohhh, I love the way you lie

[Rihanna]
Now there's gravel in our voices
glass is shattered from the fight
in this tug of war, you'll always win
even when I'm right
'cause you feed me fables from your hand
with violent words and empty threats
and it's sick that all these battles
are what keeps me satisfied

[Chorus]

[Rihanna]
So maybe I'm a masochist
I try to run but I don't wanna ever leave
til the walls are goin' up
in smoke with all our memories

[Eminem]
This morning, you wake, a sunray hits your face
smeared makeup as we lay in the wake of destruction
hush baby, speak softly, tell me I'll be sorry
that you pushed me into the coffee table last night
so I can push you off me
try and touch me so I can scream at you not to touch me
run out the room and I'll follow you like a lost puppy
baby, without you, I'm nothing, I'm so lost, hug me
then tell me how ugly I am, but that you'll always love me
then after that, shove me, in the aftermath of the
destructive path that we're on, two psychopaths but we
know that no matter how many knives we put in each other's backs
that we'll have each other's backs, 'cause we're that lucky
together, we move mountains, let's not make mountains out of molehills,
you hit me twice, yeah, but who's countin'?
I may have hit you three times, I'm startin' to lose count
but together, we'll live forever, we found the youth fountain
our love is crazy, we're nuts, but I refused counselin'
this house is too huge, if you move out I'll burn all two thousand
square feet of it to the ground, ain't shit you can do about it
with you I'm in my f-ckin' mind, without you, I'm out it

White Christmas!

Κρύο...

Πολύ κρύο...

Αφόρητο κρύο...

"Σειρά,κούνα τα πόδια σου,για να κυκλοφορεί το αίμα",μου είπε ο

συνάδελφος στρατιώτης."Δεν θα ζεσταθούν,αλλά τουλάχιστον θα τα νιώθεις ακόμα".

Και μετά αμήχανη σιωπή.Για αρκετή ώρα...

Λογικό,αμα δεν ξέρεις τον άλλον,το μόνο κοινό που έχετε εκεί μέσα είναι οι παραλαγές!Και έτσι δεν περνάει και η ώρα...

1 λεπτό...

2 λεπτά...

3 λεπτά...

4 λεπτά...

Ξαφνικά η σιωπή έσπασε.

"Ψηλέ,πάω να ελέγξω τη περίμετρο.Θα είσαι εντάξει;",με ρώτησε.

"Ναι,μια χαρά",αποκρίθηκα αφηρημένα,ενώ κοιτούσα έξω.

Άνοιξε τη πόρτα να βγεί,και ένα κύμα παγωμένου αέρα μπήκε απότομα,σαν φίλαθλος που περιμένει έξω από το γήπεδο,για να κάνει "ντού"!

Με το που βγήκε,έβαλα μιά παλιά σκούπα που ήταν πεταμένη στη γωνία,να κρατάει κόντρα στη πόρτα για να μην ανοίξει.Γύρισα και συνέχιζα να κοιτάζω έξω,μήπως σκάσει μύτη κανένας.

Το χιόνι φαινόταν τόσο απαλό και απάτητο,σα πάπλωμα.Σε άλλες περιόδους της ζωής μου,θα μου φαινόταν υπέροχο να βγω εκεί έξω.Σήμερα όμως,όχι.

Είδα τον άλλο σκοπό να πλησιάζει απο τη γωνία και να ελέγχει τις κλειδαριές,στη πόρτα της περίφραξης.Έφτασε στο παράθυρο και μου έκανε νόημα να του ανοίξω.Με το που μπήκε μέσα με ρώτησε πόση ώρα πέρασε.

"Έξι,εφτά λεπτά περίπου".

"Μόνο;Πάλι καλά που σε λίγο θα έρθουν να μας αλλάξουν".

Πέρασε αρκετή ώρα πάλι μέσα στη σιωπή.

"Κάποιος έρχεται..."

"Άσε,πάω εγώ",του απάντησα,πριν με ρωτήσει.

Βγήκα έξω.ο αέρας άρχισε να με μαστιγώνει στο πρόσωπο.Χοροπήδησα στο χιόνι,βουλιάζοντας μέχρι το γόνατο,και με το όπλο ανα χείρας,για να φτάσω μέχρι τη γωνία.

"ΑΛΤ,ΤΙΣ ΕΙ;"

"Τι 'αλτ,τις ει' ρε;Τράβα μέσα!Μείον οχτώ έχει!"

Ποιός είμαι εγώ για να πώ όχι!;Μπήκαμε μέσα κατευθείαν για να αλλάξουμε.

Στο δρόμο του γυρισμού προς τη μονάδα,το μόνο που με παρηγορούσε ήταν η σκέψη ότι ερχόντουσαν οι γιορτές,και μαζί και η άδεια.Απο την άλλη πάλι,σκεφτόμουν,καθώς σκάβαμε το δρόμο μας μέσα στο παχύ χιόνι...Αυτά ίσως να είναι τα πιο λευκά Χριστούγεννα που θα δώ ποτέ!

Bing Crosby - White Christmas

I'm dreaming of a white Christmas
Just like the ones I used to know.
Where the treetops glisten,
And children listen
To hear sleigh bells in the snow.
I'm dreaming of a white Christmas
With every Christmas card I write.
May your days be merry and bright.
And may all your Christmases be white.

Welcome To The Jungle,Kid!

Είχαμε ανεβοκάτεβει τον δρόμο αρκετές φορές.Και δεν μιλάω για κάνενα σοκάκι.Κεντρικός δρόμος της πόλης.Είχα αρχίσει να νιώθω νοητικά κατώτερος,που δεν μπορούσα να βρώ μια ταμπέλα.Μάλλον,όχι να βρώ...Να δω,περισσότερο.Είχα κουραστεί κιόλας.

Με το που αντίκρυσα το πρώτο παγκάκι,έκατσα να πάρω μια ανάσα.Ο ξαδερφός μου με κοίταξε με το ύφος "άντε-φτάνει-πάμε-σπίτι".Όχι.Ήμουν αποφασισμένος.

"Είδες πουθενά καμιά ταμπέλα;".Μου έγνεψε αρνητικά.

Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή,να βρείς ένα ιντερνετ καφέ,σε ένα δρόμο,που τον έχεις περάσει εκατοντάδες φορές;Και οι δέκα από αυτές ήταν μέσα στις τελευταίες δυόμιση ώρες;

Α)"Δύσκολο εώς πολύ δύσκολο"

Β)"Εύκολο εώς γελοιωδώς εύκολο"

Γ)"Ρε βλάκα,μπροστά σου είναι"

Δ)"Όλα τα παραπάνω"

Τελική απαντησή;Να φανταστώ ότι σκέφτηκατε το Γ,εεε;Μπράβο,χάσατε.Η σωστή απάντηση είναι το Δ.Γιατί;Θα καταλάβετε στη συνέχεια.

Ο ξάδερφος μου ξεφύσηξε και έγειρε το κεφάλι του κατά πίσω,για να ξεπιαστεί.Το βλέμμα του καρφώθηκε ακριβώς πάνω από τον ώμο μου.Έκανε μια περίεργη γκριμάτσα,η οποία υπέθεσα ότι εξέφραζε χαρά και ανακούφιση ταυτόχρονα.

"Κοίτα εκεί!Γράφει ίντερνετ",είπε,και μου έδειξε με το δάχτυλο.

"Τι έκανε,λεει!;"

Γύρισα και αντικρυσα μια μεγάλη βιτρίνα.Δεν μπορούσα να δώ μέσα.Κουρτίνες κάλυπταν τον εσωτερικό χώρο,από τα μάτια του κόσμου.Με μικρά γραμματάκια έγραφε "Ίντερνετ",στο μέσο της τζαμαρίας.Μόνο αυτό.

Κοιταχτήκαμε για μερικά δευτερόλεπτα.Ήμουν έτοιμος να σκάσω στα γέλια.Ευτυχώς,μίλησε πρώτος ο ξαδερφός μου.

"Δεν είναι ιντερνετ καφέ αυτό".Δήλωση.

"Σώπα"

"Και τώρα,τι θα κάνουμε;"

"Τί εννοείς,τι θα κάνουμε;Θα πάω να ρώτησω για την αγγελία!Δεν ήρθα μέχρι εδώ για το τίποτα!"

"Καλά.Όπως θες",είπε."Θα σε περιμένω εδώ".

Μπήκα μέσα.Το μαγαζί απο μέσα έμοιαζε με καζίνο.Ένας κοστουμαρισμένος τύπος έσκασε μύτη από τη γώνια και με πλησίασε.Εγώ έχασκα ακόμα με το στόμα ανοιχτό,κοιτώντας τον πολυέλαιο,στο ταβάνι.

"Γειά σου,μικρέ!Πως μπορώ να σε βοηθήσω;",με ρώτησε ευγενικά.

"Γειά σας",απάντησα ξαφνιασμένος."Ήρθα για την αγγελιά".

"Ζητείται υπάλληλος",συμπλήρωσα.

Με κοίταξε και γέλασε.

"Όπως κατάλαβες αυτό δεν είναι ακριβώς ίντερνετ καφέ",είπε."Και δεν πιστεύω να είχες αυτό υπ'όψην σου.Πόσο χρόνων είσαι;"

"Δεκαοχτώ"

Σούφρώσε τα χείλια του.

"Κοίτα να δεις.Νομικά,θα μπορούσα να σε πάρω.Ηθικά,όμως,δεν θα το κάνω.Είσαι πολύ μικρός για να δουλέψεις σε τέτοιο μαγαζί".

Τέτοιο μαγαζί.Φρουτάκια.Φρουτάδικο.Μανάβικο.

Έφυγα με το κεφάλι σκύμμενο.Ακόμα ήμουν χωρίς δουλειά.

Fail...

Ok,let's try...

...one more time...

Μετά τη τελευταία αποτυχία,κοντοστάθηκα για λίγο μπροστά από την είσοδο.Ήθελα να επιβεβαιώσω το νομιμό της επιχείρησης.Ξανακοίταξα το μαγαζί.Έβαλα το χέρι μου στη τσέπη και ψιλλάφησα ανάμεσα στα κέρματα.

"Να'το"

Απόκομμα εφημερίδας.Η αγγελία έγραφε "Ζητείτε υπάλληλος για καφετέρια".Και η οδός ήταν σωστή.Νούμερο πενήντα τεσσερα.

Αλλά για κάποιο λόγο,πάλι,είχα ένα άσχημο προαίσθημα...

Πέρασα απο την μικρή αυλή,και κατευθύνθηκα προς τα "εντός" του καταστήματος.Εκείνη την ώρα μόνο ένα ζευγάρι καθόταν έξω.Πρέπει να ήτανε γύρω στα πενήντα.Το μαγαζί δεν ήταν ακριβώς καφετέρια.Ήτανε πιο μεγαλίστικο.Πουλούσε και γλυκά.Πατισερί.

Η αντανάκλαση του μεσημεριανού ήλιου στα παράθυρα,με χτύπησε κατευθείαν στα μάτια.Έσκυψα το κεφάλι μου και πέρασα την είσοδο.

"Καλησπέρα σας!"

Ο νεαρός υπάλληλος με υποδέχτηκε.Τη στιγμή που σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα,ήθελα να γελάσω.Αλλά κρατήθηκα.

Ήταν ντυμένος σαν υπαλληλος ξενοδοχείου.Από αυτούς που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες.Κόκκινο παντελόνι,άσπρο πουκάμισο,αμάνικο μαύρο σακκάκι και παπιγιόν!ΠΑΠΙΓΙΟΝ!Τζίζους Κράιστ και Μπλάντι Μαίρη,δηλάδη!

Ήθελα να του πω ότι του λείπει το καπελάκι "φόρμα κέικ",αλλά πιστεύω ότι θα ντρέποταν ήδη για την αμφίεση.Δεν ήθελα να τον κάνω να νιώσει χειρότερα.

Εκείνη τη στιγμή,ήθελα να γυρίσω και να φύγω.Να φύγω τρέχοντας,αν ήταν να δουλεύω με ΑΥΤΗ τη στολή.Αλλά χρειαζόμουν τη δουλειά...

"Ήρθα για την αγγελία.Μπορώ να δω τον υπεύθυνο;"

Η εύθυμη διάθεση εξαφανίστηκε απο το πρόσωπο του.Έκανε ένα μορφασμό και μου έδειξε με το δάχτυλο,στο βάθος του μαγαζιού.

"Εκεί είναι."

Δεν έκανε καν να κοιτάξει προς τα εκεί.Απλώς γύρισε την πλάτη του.

Προχώρησα προς τα εκεί.Τότε κατάλαβα τον μορφασμό του υπαλλήλου.

Είναι μερικές φορές που καταλαβαίνεις ένα μαλάκα απο μακρύα.Είναι ο τρόπος που στέκεται.Ο τρόπος που μιλάει.Η αντιπάθεια που σου προκαλεί,όταν τον κοιτάς.Σου χαλάει το φενγκ σούι,βρε αδερφέ!

Πιο μέσα στο μαγαζί,καθόταν ένα χοντρός γραβατωμένος.Στο δεξί του χέρι είχε το κινητό του,και ούρλιαζε σε κάποιον,φτύνοντας.Στο άλλο κρατούσε μια πουράκλα,η οποία,πιστεύω οτι ήταν η αίτια του νέφους πάνω απο την πόλη,εκείνες τις μέρες.Το σετ συμπλήρωνοταν με ένα λάπτοπ,που είχε μπρόστα του,για να ελέγχει το χρηματιστήριο κάθε πέντε λεπτά.Δεν ξέρω.Υποθέτω...

Έφτασα και στεκόμουν δίπλα του.

"Γειά σας,ήρθα για τη δουλειά."

Με αγνόησε.

"Γειά σας",ξαναείπα,υψώνοντας τη φωνή μου.

Γύρισε και με κοίταξε από τη κορφή ως τα νύχια,με υποτονικό βλέμμα.

"Ήρθα για τη δουλειά."

"Τη δώσαμε τη θέση."

Κατευθείαν.Το ήξερα ότι έλεγε ψέμματα,αλλά δεν σκόπευα να επιμείνω.Δε την ήθελα τη θέση.

Βγήκα έξω,με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο προσώπο μου.Δεν είχα βρεί δουλειά.Αλλά είχα μάθει μερικά πράγματα.Το να είσαι παράνομος,δε σημαίνει πάντα ότι είσαι ανήθικος.Και η νομιμότητα δεν σε κάνει πάντα καλύτερο άνθρωπο.

Τότε ήμουν δεκαοχτώ.Πιτσιρικάς.Και είχα πολλά να δώ ακόμα.Και να μάθω...

Μια φράση μου πέρασε μόνο από το μυαλό...

"Καλώς ήρθες στη ζούγκλα,μικρέ!"

Guns 'n' Roses - Welcome To The Jungle

Welcome to the jungle
We've got fun 'n' games
We got everything you want
Honey, we know the names
We are the people that can find
Whatever you may need
If you got the money, honey
We got your disease

[CHORUS:]

In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
sha na na na na na na na
knees, knees
I wanna watch you bleed

Welcome to the jungle
We take it day by day
If you want it you're gonna bleed
But it's the price you pay
And you're a very sexy girl
That's very hard to please
You can taste the bright lights
But you won't get them for free
In the jungle
Welcome to the jungle
Feel my, my, my serpentine
I, I wanna hear you scream

Welcome to the jungle
It gets worse here everyday
Ya learn ta live like an animal
In the jungle where we play
If you got a hunger for what you see
You'll take it eventually
You can have anything you want
But you better not take it from me

[CHORUS]
In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
sha na na na na na na na
knees, knees
I gonna watch you bleed

And when you're high you never
Ever want to come down, so down,
So down, so down, so dooooowwwwwn
YEAH yeah yeah
!

You know where you are?
You're in the jungle baby.
You're gonna die!

In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
sha na na na na na na na
knees, knees

In the jungle
Welcome to the jungle
Feel my, my, my serpentine

In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
sha na na na na na na na
knees, knees
In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
It' gonna bring you down-HA!